شنا در دوران باستان

شنا در ایران باستان

آناهیتا، نماد آب

مردم سرزمین نیمه‌خشک ایران از زمان‌های کهن آب را بسیار پاس می‌داشته و پاکیزه نگهداشتن و بهره‌مندی درست از آب نزد آنان از ارزش فراوان و جایگاه والایی برخوردار بوده است.

مردم ایران زمین برای گرامیداشت گوهر آب و پاکی و پاکیزگی ستایشگاه‌های آب را برای نماد آن آناهیتا برپا کردند.

معنای واژه آناهیتا پاک و بی آلایش (نا آلوده) می‌باشد. آناهیتا یا ناهید، نماد زندگی، آب و فراوانی پنداشته شده و همچنین نماد درخشندگی است و گوی آسمانی همسنگ آن ستاره ناهید (زهره) می‌باشد.

این نماد گرچه در گذر تاریخ با همتایان دیگر خود در میان‌رودان و یونان (ایشتار و آفرودیت) همانندی هایی دارد وانگهی در ایران زمین دارای جایگاهی والا و معنای ویژه خود (نمود آب و پاکی) می باشد.

در ایران باستان، جشن آبانگان در روز دهم آبانماه برای پاسداشت آب و فرشته نگهبان آن (آناهیتا اردوی سورا – نماد آب های نیرومند و بی آلایش) برگزار می‌شده است.

یکی از ستایشگاه‌های آب (آناهیتا) در شهر باستانی بیشاپور جای دارد که به دستور شاپور یکم ساسانی پس از پیروزی بر شاه روم والریانوس ساخته شده است.

سازه آناهیتا در بیشاپور سازه سنگی بزرگی است که برای گرامیداشت و ارج نهادن به آب برپا شده و بگونه‌ای ساخته شده تا آب روان رود شاپور که در نزدیکی این ستایشگاه جای داشته به آن راه یافته و در آن روان شود.

آب از چند سو به درون سازه رفته که این کار تازگی و پاکیزگی آب را در پی داشته است. در سرای درون سازه آبگیری هست که پیرامون آن جایگاهی برای ستایش و نوازش آب ساخته شده است.

تندیس آناهیتا – ویرایش نگاره: پارس شنا